χηνυστώ

-έω, Α

(κατά τον Ησύχ.) «χηνυστεῑς [και δ. γρφ. χηνυστρεῑς], βοᾷς κέκραγας

ἐνίοτε στραγγεύῃ»·

[ΕΤΥΜΟΛ. < θ. χην- τού χαίνω].